Սեպտեմբերի 25-ին նախատեսված Իրաքյան Քրդստանի անկախության հանրաքվեի նախաշեմին այդ՝ դեռեւս ինքնավարություն համարվող, մարզի մայրաքաղաքը դարձել է Մերձավոր Արեւելքի «քաղաքական» Մեքքան. Էրբիլ են այցելում բազմաթիվ արտասահմանյան պատվիրակություններ, որոնք տեղական ղեկավարության հետ քննարկում են իրավիճակի զարգացումը ոչ միայն Իրաքում, այլ նաեւ ամբողջ տարածաշրջանում: Իսկապես, հիմա այնտեղ ծավալվող իրադարձությունները, ծավալով եւ նշանակությամբ կարող են քողարկել նույնիսկ ԻԼԻՊ-ի (կազմակերպություն, որի գործունեությունն արգելված է ՌԴ-ում) դեմ պայքարը, որովհետեւ Լիբիայից հետո եւս մեկ արաբական պետության փլուզման գործոնը անխուսափելիորեն կհանգեցնի ուժային նոր կենտրոնների ձեւավորմանը, որոնք հազիվ թե կարողանան հետագայում համագործակցել միմյանց հետ:
Բացի դրանից, չմոռանանք, որ Մերձավոր Արեւելքի գրեթե բոլոր երկրներն արհեստականորեն ստեղծվեցին, դեռեւս գաղութատիրության դարաշրջանում: Հետեւաբար, անկախ Քուրդիստանի առաջացումը կարող է դոմինոյի էֆեկտ պատճառել եւ փլուզել ներկայիս աշխարհաքաղաքական ողջ կառուցվածքը: Դա սկզբունքորեն ոչ ոք չի վիճարկում, հարցերը մանրամասնությունների մեջ են: Պետություններից, այսպես կոչված, քրդական արեալի`Թուրքիա, Իրան եւ Սիրիա, միայն Իրաքում քրդերն ունեն լիարժեք պետականության հատկանիշներով իրական ինքնավարություն: Այնտեղ նրանք կարող են հասնել իրենց հիմնական պատմական նպատակին, որից վաղ թե ուշ սկսվելու է «Մեծ Քրդստան» ծրագիրը:
Միեւնույն ժամանակ, չի կարելի բացառել, որ Սիրիայում քրդերը կկարողանան ինքնավարություն ձեռք բերել: Իրաքից հետո դա կխթանի քրդերի կարգավիճակի փոփոխությունները Թուրքիայում եւ Իրանում: Այսպիսով ավարտվում է իրադարձությունների զարմանալի եւ պարադոքսալ շղթան, որը սկսվեց 2011 թվականին «Արաբական գարուն»-ից, արմատական իսլամի ուժեղացումից եւ ԻԼԻՊ-ի (կազմակերպություն, որի գործունեությունն արգելված է ՌԴ-ում) առաջացումից, խալիֆատի ստեղծման նախագծից, քաղաքական բեմահարթակ Քրդստանի նախագծի մուտքից. դրա հետ մեկտեղ Թուրքիայում, Սիրիայում եւ Իրանում քրդական պետական կազմավորումների պոտենցիալ առաջացումով: Այսինքն, եթե այժմ գործ ունենք մի քանի թուրքալեզու պետությունների` Թուրքիայի, Հյուսիսային Կիպրոսի, Ադրբեջանի եւ Կենտրոնական Ասիայի որոշ պետությունների գոյության հետ, ապա ապագայում կարող են հայտնվել եւ մի քանի քրդական երկրներ:
Եվ, հնարավոր է, նույնիսկ երկու Հայաստան Անդրկովկասում եւ եւս մեկը Մերձավոր Արեւելքում: Պատահական չէ, որ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւը հայտարարում է, որ «թույլ չի տա տարածաշրջանում երկրորդ հայկական պետության ստեղծումը», իսկ Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանն ասում է, որ «թույլ չի տա Սիրիայում եւս մեկ քրդական պետության առաջացումը»: Միեւնույն ժամանակ, Ալիեւը, ավանդաբար վկայակոչելով անանուն աղբյուրները, ընդգծել է, որ «նրա վրա ճնշում է գործադրվում Լեռնային Ղարաբաղի անկախության ճանաչման հարցում», իսկ Էրդողանն իր ելույթներում արդեն վաղուց է շրջանառության մեջ դրել «երկրի փլուզում» արտահայտությունը:
«Անկարան, որը ՆԱՏՕ-ի իր դաշնակիցների աջակցության կարիքն ունի, գտնվելով Քրդստանի Աշխատավորական կուսակցության (ՔԱԿ), «Ժողովրդավարական միություն» կուսակցության (PYD) եւ ԻԼԻՊ-ի (կազմակերպություն , որի գործունեությունն արգելված է ՌԴ-ում) ճնշման ներքո, ականատես է, թե ինչպես որոշ ՆԱՏՕ-ի անդամներ ուղղակիորեն կամ անուղղակիորեն աջակցում են այդ շարժմանը», նշում է թուրքական Cumhuriyet-ը:
Այդ նույն հրատարակությունը, մեջբերելով մի շարք թուրքական հեղինակավոր փորձագետների, կանխատեսում է, որ «Մերձավոր Արեւելք կոչվող տարածաշրջանը փաստորեն արդեն ծնել է անկախ քրդական պետություն», եւ պետք է խոսել 1920 թվականի Սեւրի պայմանագրի մասին, որը նախատեսում էր Մեծ Հայկական պետության ստեղծումը եւ «միայն հնարավոր էր համարում Թուրքիայից անկախ քրդական պետության ձեւավորումը»:
Ավելին, Cumhuriyet-ը գտնում է, որ «Անկարան երկարաժամկետ հեռանկարում այլընտրանք չունի, քան ճանաչել անկախ Քրդստան-ը, դուրս գալ Հայկական հարցի լուծմանը, իսկ Ադրբեջանը գնա Լեռնային Ղարաբաղի անկախության ճանաչմանը»:
Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի իրավիճակի դրաման կայանում է նրանում, որ նրանց պետականության իրական սպառնալիքները գալիս են ոչ թե հյուսիսից, ոչ թե Ռուսաստանից, այլ հարավից, որտեղ նրանք ավանդաբար դաշնակիցներ էին փնտրում եւ շարունակում են փնտրել:
